Ondertussen in China

Dag allemaal,

Tja, hier zit ik nog een beetje. Bij jullie is de china-ervaring wellicht weggevaagd door allemaal nieuwe vakantieavonturen. Voor mij niet helemaal. Enerzijds ben ik nu nog steeds, maar anderzijds is china in vakantietijd een hele andere ervaring dan in het kader van ons bezoek. Voor een ieder die de reis een beproeving vond: ga hier nog een keer gewoon voor de lol terug! Het is zo ongelofelijk mooi.
Een gedeelte van de reis van Bram geldt ook voor ons. Ook wij waren onder andere in Xi'an en Lijiang. Ik sluit me, voor het gemak, bij zijn verhalen aan. Wij hadden echter nog wat meer tijd en konden zodoende ook nog Guilin en Yangshouo bezoeken. Hier ligt het karstgebergte dat je op iedere prent van China ziet. Van een kennis hadden we daar een hotelletje op het platteland aangeraden gekregen, gerund door een hollandschuwe ex-reisleider uit Nederland nota bene. Hier hebben we de laatste week doorgebracht in de bakkende hitte. Dat was wel lekker na een bijzonder nat Yunnan. Tussen de rijstvelden doorlopen met die vreemde bergpunten om je heen ging maar niet vervelen. We hebben er ook gefiets, gevaren (op een lijp bamboovlot) gebrommerd en gezwommen. Het voelde eindeloos.
Maar dat was het niet. Hier zijn we terug in het schitterende Beijing (ik vond het de keer met z'n allen niet zo imposant moet ik zeggen, maar als je er meer tijd hebt, blijkt het inderdaad een prachtige stad). De stad maakt zich op voor de viering van het feit dat het begin van de Spelen nog maar een jaar weg is. Ze hebben zelfs een lied: 'we are ready'. Dat zal best. My goodness, ze zijn echt helemaal knetter met die Spelen, maar daar waren jullie ook al achter.

Ik vond de ervaring van ons te samen al schitterend en onvergetelijk en de reis daarna maakte het helemaal af. In de nachttrein naar Xi'an 13 uur lang knus en warm bovenop elkaar gestapeld in een zuinig beklede stoel doorbrengen. In de stromende regen je een weg banen door duizenden paraplu's in de smalle kronkelende straatjes van Lijiang. Op het bergmeer Lugu Hu de regen in het meer zien stuiteren vanuit een uitgesneden boomstam. Busreizen die je nieren pulveriseren en centrifugeren en je achter laten of je net een paar rondes met Ali himmself in de ring hebt doorgebracht. De veel te korte bedjes en de naar aluminium smakende rijstepap die ze als ontbijt omschrijven. De verwondering gaat maar niet voorbij. Het bemerken van je eigen afwijkingen ook niet. Ik beloof mezelf niet te lang in Nederland (het land waar men alles normaal doet zoals het hoort ;-)) te blijven en snel weer op weg te gaan.

Morgen vertrekken we dan ook, als laatste (dat heb ik ook altijd op feestjes, zoals jullie je ondertussen vast kunnen voorstellen...). Vanavond eten we voor de laatste keer Peking eend bij een geweldig restaurant waar een gezette chinese de touwtjes stevig in handen heeft. Ze is een beetje de vrouwelijke evenknie van Mao, maar ik geloof niet dat ze een grote sprong voorwaarts van plan is.

Hoop jullie allemaal nog snel eens te zien. Waar dan ook...

Heel veel liefs en groeten,

Joris